اسرائیل، عربستان، طرح عربی کدام نتیجه؟

به گزارش خبرگزاری تسنیم، از مدت‌ها قبل دیدار و همکاری‌های پنهان و آشکار امنیتی، رسانه‌ای، نظامی و تا حدودی اقتصادی بین رژیم صهیونیستی و آل‌سعود انجام شده و پرونده‌هایی مانند جنگ 2006 علیه حزب‌الله و دو جنگ علیه غزه یا جنگ و فتنه تروریستی در سوریه و تجاوز به یمن به عنوان پایه‌های همکاری بین این دو رژیم قرار گرفته‌اند و اکنون این روند بنا به ارزیابی‌هایی که طرف سعودی از خود نشان می‌دهد نیازمند یک جهش است و دلیلش آن است که رژیم سعودی در موازنه امنیتی و منطقه‌ای، دچار تردید و نگرانی است و احساس می‌کند امریکا چنانچه باید و شاید از خواسته‌های سعودی در قبال ایران دفاع نمی‌کند. در محیط داخلی نیز شاهزادگان سعودی شرایط متلاطمی دارند و هر کس برای بالا رفتن، آماده قربانی کردن کسانی است که در مسیر قدرت قرار دارند. آل‌سعود و رژیم صهیونیستی در یک شرایط مشابه و نیاز متقابل به یکدیگر به‌سر می‌برند.

سعودی‌ها که در سال 2002  طرح موسوم به عربی را در بیروت به تصویب رساندند و عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی را منوط به بازگرداندن حقوق عربی و فلسطینی  دانستند، امروز به دلیل نیاز راهبردی به اسرائیل و فعال شدن روابط امتیازهای جدیدی به رژیم صهیونیستی داده‌اند تا مذاکرات سازش به نتیجه رسیده و دوره جدیدی از اتحاد و ائتلاف‌های منطقه‌ای آغاز شود. مهم‌ترین خواسته سعودی این است که رژیم صهیونیستی به عنوان سپر بلای سعودی در مقابل ایران بایستد. رژیم صهیونیستی هم اتفاقاً همین نگاه را به سعودی دارد و معتقد است سعودی‌ها باید از توان بسیج وهابی‌گری و تروریسم تکفیری به عنوان یک ارتش لحد جدید امنیتی اسرائیل را تضمین کند.

اسرائیل در شرایط فعلی اینگونه فکر می‌کند که روابط با دول عربی برقرار کرده و نیازی نیست امتیازی به فلسطینی‌ها براساس طرح عربی بدهد، لذا با افزایش خواسته‌های خود در خصوص مرز 67، قدس، آوارگان، تبادل اراضی و شاخص‌های دولت فلسطینی، تمایلی برای مذاکره بر اساس طرح عربی ندارد، بنابراین اگر قرار بود مسئله فلسطین بهانه‌ای برای علنی شدن روابط پنهان با اسرائیل باشد، رژیم صهیونیستی اکنون به مزیت‌های دیگر کشورهای عربی فکر می‌کند و به دنبال بهره‌مندی از این «گاو‌های شیرده» است تا با فروش سلاح، تجهیزات نظامی و فنی، کالا و خدمات و همکاری‌های مشترک اقتصادی و اطلاعاتی، استفاده کافی از این رژیم‌ها را ببرد.

این بدان معناست که هر دو طرف پذیرفته‌اند نمی‌توانند یا نمی‌خواهند پشت مسئله فلسطین پنهان شوند و باید سقف انتظار از یکدیگر را کاهش داده و به همکاری‌های اقتصادی، امنیتی و سیاسی با یکدیگر بسنده کنند، چراکه هر دو رژیم می‌دانند با درگیری مستقیم با ایران نابود می‌شوند و شرایط منطقه‌ای را نیز به شدت از دست خواهند داد.

انتهای پیام/