مسئله تهاجم فرهنگی و حیات جامعه اسلامی

عرصه فرهنگ از قرن بیستم و پس از پایان عصر صنعتی و ورود به دوران پساصنعتی، به عنوان مهم‌ترین جریان حیات یک جامعه شناخته می‌شود. به همین دلیل هم در طول تاریخ تمدن مدرن،  فرهنگ به عنوان یکی از حساس‌ترین کانون‌های جوامع، مورد توجه استعمار غرب بوده است. به طوری که اولین و موثر‌ترین مسیر برای نفوذ و استعمار یک جامعه از طریق فرهنگ صورت می‌گیرد.

سیاستمداران دست نشانده و وابسته ایران پیش از انقلاب اسلامی بیش از آنکه به مواضع سیاسی خود بپردازند مصمم بودند تا به فعالیت های فرهنگی بپردازند. به عنوان مثال محمد علی فروغی برخلاف سمت حساسش در دربار پهلوی بیشتر تمایل به گوشه‌گیری و پژوهش داشت و در این میان اثر معروف «سیر حکمت در اروپا» را نیز نگاشت. این اثر نقش بسیار مهمی در انحراف بازخوانی انتقادی فلسفه غرب از دیدگاه حکمت اسلامی و قرآن داشت. فروغی با نگارش این اثر بدعت‌های بسیار اشتباهی در بازخوانی فلسفه غرب ایجاد کرد که شهید مطهری به خوبی پاسخ او را داده بود.

اگر به نفوذ فرهنگی غرب پس از مشروطه  به ویژه در حکومت پهلوی نگاهی بیندازیم متوجه می‌شویم که فعالیت‌های بسیار تاثیر گذار و قابل توجه شبه روشنفکران غرب‌زده در این دوران چه نقش مهمی در اجرای اهداف استعماری غرب داشت. حضور فعالانه نظریه‌پردازها و روشنفکرانی که یک پا در محافل ادبی و نظری داشتند و یک پا در سفارتخانه‌ها و از طرفی روابطشان با درباریان و سرمایه‌داران تازه به ثروت رسیده دوران بسیار نزدیک بود، خود نشان‌دهنده ویژگی فرهنگ دوران پهلوی است.

باید توجه داشت که امروز دیگر تنها حضور نظامی، نشانه‌ای از سلطه نیست بلکه تهاجم فرهنگی و جنگ نرم نیز حربه اصلی غرب برای غلبه بر ملت‌هاست. لذا اگر این تهاجم در زمان حکومت پهلوی و پیش از آن به طور عینی صورت می‌گرفت پس از پیروزی انقلاب اسلامی در لایه‌های زیرین و به طرزی مکتوم رخ می‌دهد.

با رشد شهرنشینی و رشد رسانه‌های جمعی، جریان تهاجم فرهنگی بسیار پر قدرت‌تر شده است. البته باید توجه داشت که تهاجم فرهنگی، تنها به فرهنگ محدود نیست، بلکه دکترین غرب برای نفوذ در حوزه‌های اقتصادی و سیاسی نیز به وسیله فرهنگ صورت می‌گیرد. اگر نگاهی به جریان‌های منتقد نظام سرمایه‌داری مانند مکتب فرانکفورت در غرب بیندازیم، متوجه می‌شویم که آنها نیز معتقدند امروزه سرمایه‌داری با به خدمت گرفتن عرصه فرهنگ، مقاصد خود را پیش می‌برد. بنابراین تأکید رهبر معظم انقلاب بر اهمیت حوزه فرهنگ به این دلیل است که فرهنگ مسیری برای نفوذ در ساخت‌های سیاسی و اقتصادی یک جامعه نیز هست.

فیلسوفان مدرنیست غربی در ابتدای قرن نوزدهم معتقد بودند که فرهنگ تنها یک روبنای چندان بی‌اهمیت است و این اقتصاد است که زیربنای یک جامعه را تشکیل می‌دهد. البته اگر جوامع اروپایی پس از انقلاب صنعتی را مقصود بدانیم، این سخن چندان هم بیراه نیست. اما با پایان عصر صنعتی، سرمایه‌داری و قدرت‌های استعماری غرب، نقطه تجمع قدرت خود را از حوزه اقتصاد به حوزه فرهنگ منتقل نمودند. لذا اگر با انقلاب صنعتی، نظام برده‌داری به شکل سنتی آن ایجاد شد پس از انقلاب رسانه‌ای، نوعی از برده‌داری نوین که توسط هجوم تبلیغات و دستگاه‌های رسانه‌های کنترل اذهان صورت می‌گیرد به وجود آمده است.

می گویند احسان نراقی در سالهای پیش از مرگش در سفری به ایران سری به کتاب فروشی‌ها زده و جمله‌ای گفته بود که شاید وضعیت امروز نشر کتاب را به خوبی بیان می‌کند. نراقی گفته بود «چقدر کتاب‌های فراماسونری در ایران زیاد شده است». جریان نشر و ترجمه کتاب پس از انقلاب اسلامی  و با نفوذ جریان شبه روشنفکری  به ویژه از نیمه دوم دهه 60 در مسیر ترویج مشهورات علوم انسانی و اندیشه متفکران سکولار غرب رفت، این نفوذ که خود از دستاورد‌های جریان عبدالکریم سروش بود برای برخی از ناشران میراثی به یادگار گذاشت و آن ترجمه سازمان یافته و از پیش طراحی شده و زمان‌مند آثار متفکرانی بود که از اصلی‌ترین تئوریسین‌های نظام سرمایه‌داری به شمار می‌آمدند.