یوم الحساب «نه غزه، نه لبنان»

به گزارش گروه "رسانه‌های دیگر" خبرگزاری تسنیم، «یوم الحساب نه غزه، نه لبنان»عنوان یادداشت روز روزنامه وطن امروز به قلم حسین قدیانی است که در آن می خوانید؛

صرف نظر از صهیونیست های وحشی و شیوخ شکم پرست عرب، سرافکنده ترین مردم این روزگار، بلکه خجل ترین نامردمردم این عصر، همان فتنه پیشگانی هستند که روز قدس سال هشتاد و هشت، دست آخر، موضع در پستو و رسانه خود را خیابانی کردند و شعار «نه غزه، نه لبنان» را آشکارا سردادند. بشنوید! این خشم و خروش همگانی علیه اسرائیل، لعن و نفرین جهانیان بر سرایندگان شعار «نه غزه، نه لبنان» نیز هست! «غزه» اگر از نظر جغرافیایی «باریکه» ای بیش نیست لیکن از حیث وجدان، به محل تقسیم 2 جناح حق و باطل امروز دنیا تبدیل شده. بی شک هر آنکه به «غزه»، به «قدس»، به «فلسطین»، به «خط مقدم مقاومت»، به «سوریه مظلوم»، به «اسد»، به «نهر»، به «بحر» و به «لبنان» و «بلندی های جولان»، «نه» گفته باشد، ابتدا باید شست وشویی کند... از آن شست وشوها! و آنگه پای به «خرابات مقاومت» گذارد، که «نه» به این «مفاهیم بلندبالا»، «نه» به «پیش پا افتاده ترین اصول انسانیت» است. برای سر ندادن شعار پست «نه غزه، نه لبنان» کافی است یک جو «انسان» باشیم، خیلی هم لازم به مسلمانی نیست! واضح است؛ شعاری چون «نه غزه، نه لبنان» از آنجا که کیلومترها جلوتر از همصدایی با صهیونیست هاست، وجدان آدمی را آلوده و سراسر وجودش را رسما ناپاک می کند.

قدر مسلم، روزنامه خواری که از روزی نامه گرفته تا شب نامه و چه و چه، سنگ سرایندگان این شعار ضد انسانی را به سینه زده، بیشتر می خورد فرزند فتنه و فریب و دغل و دروغ و تهمت و آشوب و دوز و کلک باشد تا فرزند انقلاب اسلامی! اگر سران فتنه، به اعتراف سران اسرائیل غاصب، «دوستان خوب نتانیاهو» محسوب می شوند، حامیان شعار «نه غزه، نه لبنان» نیز بیشتر می خورد که فرزند صهیونیست های حرامزاده باشند! بعضی ها بیشتر می خورد فرزند ولخرج و پر توقع کاخ سفید باشند تا فرزند انقلاب اسلامی! بگذریم که این جماعت، هم از توبره دشمن می خورند هم از آخور دوست! و بیشتر هم از این دومی! بیت المال را می گویم! دقیقا! بیت المال شرکت هایی که به وقتش خصوصی است، به وقتش عمومی، به وقتش هم خصوصی، هم عمومی و باز هم به وقتش هیچ کدام! بیت المال کارگزاران! در بی شرفی مالی جماعت روزنامه خوار، همین بس که با پول این مردم علیه مبانی این مردم و با پول این نظام، علیه مبانی این نظام، قلم فرسایی می کنند! اف بر حلزونی که حتی خانه روی دوش را هم به کاخ اجنبی می فروشد! آری! پاک است دامن انقلاب اسلامی از داشتن فرزندی که با حمایت از شعار «نه غزه، نه لبنان» تیر به قلب تیرکمان کودک کرانه باختری می زند.

و گلوله به سینه مقاومت، به سینه سنگ می زند. اما چه شد که بعضی ها آن هم در روز قدس... آن هم در روز قدس... آن هم در روز قدس، به صرافت شعار «نه غزه، نه لبنان» افتادند؟! تا به این سؤال پاسخ دهیم، عجالتا جا دارد شخصا از مسؤولان این نظام الهی تمنایی بکنم؛ «بزرگواران! شعار «نه غزه، نه لبنان» از نظر ما همین است اما از آنجا که سرایندگان این شعار، یک «جانم فدای ایران» (!) هم به آخر این شعار، اضافه کرده بودند، نیز از آنجا که نیروهای تکفیری داعش در همسایه غربی، بیش از خود عراق اغلب برای ایران خودمان رجز می خوانند، آیا روا نیست جماعتی از این ترمزبریده های مدعی فدایی ایران را از طریق تصاویر سال 88 شناسایی، و من باب نیل به آرزوی شان (!) رهسپار نبرد با سلفی هایی کنیم که چشم بد به خاک وطن دارند؟! من البته خود می دانم جمهوری اسلامی قصد مداخله به این معنی را در ماجرای عراق ندارد اما بیم از آن دارم که این ایران اولی ها، به سبب نهایت عشق شان به این مرز و بوم (!) و اوج روحیات فدامنشانه (!) عن قریب به سیم آخر زده، نه که خیلی هم در ادعای فدای ایران شدن صداقت دارند (!) کار دست خودشان بدهند!» از این التماس، هر چه زودتر برگردیم به متن... اما از این شعار «نه غزه...» چند پله، چند سال عقب برگردی، به ضرب المثل «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است» می رسی! زنجیره ای ها، و بدترین جماعت شان یعنی روزنامه خوارها، مکرر و مرتب، این ضرب المثل را در روزنامه ها، هفته نامه ها، ماه نامه ها، فصل نامه ها، سال نامه ها و دیگر آه و ناله های خود نشر می دادند؛ «اساسا چرا جمهوری اسلامی، چراغی که باید در خانه بسوزد، حرام مسجدالاقصی می کند؟!» دقت کنید! ما با جماعتی طرفیم که به جای مواخذه آمریکای ظالم بابت حمایت بی چون و چرا از صهیونیست های ظالم تر، جمهوری مظلوم اسلامی را به خاطر بدیهی ترین کمک انسانی که یک نظام می تواند داشته باشد، محاکمه می کنند!! اولا؛ بنیانگذار این انقلاب یعنی امام خمینی (ره) از همان سال 42 که علم نهضت را برافراشت، به موازات مبارزه با طاغوت، بلکه بیشتر و پیش تر، اسرائیل را هدف گرفته بود. اساسا حمایت از قدس شریف و مبارزه با صهیونیسم در ذات انقلاب اسلامی و جمهوری اسلامی است. فلذا آن روز که جمهوری اسلامی، دفاع از فلسطین نکند، جمهوری اسلامی نخواهد بود. ثانیا؛ سهل ترین آموزه های انسانی، دفاع از قدس و در اینجا مردم غزه را بر نظام ما واجب می کند. ثالثا؛ بدیهی ترین آموزه های اسلام بهکذا. بنابراین محل خرج مثال بالا هرگز نمی تواند این مقال باشد. این چراغی است که جلوتر از مسجدالاقصی، مشغول سوختن در همین ام القرای خودمان، خانه خودمان است.

از مسؤولان ارشد اما قدیمی موساد، چندی پیش به «هاآرتص» گفته بود؛ «نتانیاهو دوست دارد به ایران حمله کند اما چه کند که فعلا در باریکه غزه گیر کرده»! صرف نظر از این اعتراف -که البته از این دست اعترافات بسیار است!- تحلیل روشن و منطبق بر واقعیتی وجود دارد مبنی بر اینکه «هر وقت اسرائیل، از لبنان، سوریه و فلسطین خیالش جمع شد، هدف بزرگی جز ایران ندارد. خب! هر عقل سلیمی حکم می کند که ما با حمایت از «خطوط اول مقاومت»، زبان نفهم ترین دشمن خود، بلکه زبان نفهم ترین دشمن همه بشریت را در همان مرزهای خودش عقب نگهداریم». به جد بر این باورم مهم ترین چراغ از چراغ های جمهوری اسلامی که مشغول سوختن در خانه است، همین حمایت حکومتی - مردمی ما از موضع مقاومت است. این چراغ، در هیچ مسجدی نمی سوزد، الا در تمام مساحت ایران عزیز و دوست داشتنی. و این وسط، آنچه به هیچ وجه نباید ناگفته بماند، ذکر این مهم است که بر فرض، روزی خیال اسرائیل از جاهایی راحت شد! قدر مسلم شیربچه های سپاه سرافراز و بی بدیل قدس، آن روز و آن روزها نماز را در قبله اول خواهند خواند و یک بار برای همیشه، اسرائیل را از صحنه روزگار محو خواهند کرد.

منتهای مراتب، سخن از امروز است و واقعیت های روز. این واقعیت ها به ما می گوید که هم باید شاکر مقاومت در خطوط اول مقاومت علیه اسرائیل باشیم، هم بالاتر، حامی آن. با همه این اوصاف، جماعت دونی را می شناسم که پیش از شعار «نه غزه، نه لبنان» علی الدوام طعنه می زدند؛ «چراغی که به خانه رواست، به مسجد حرام است»! فی الحال مهم ترین حامی اسرائیل، آمریکاست اما مهم ترین حامی قدس شریف، جمهوری اسلامی ایران است. بینی و بین الله کدامیک از این 2 حامی، میان مردم دنیا، حتی میان یهودیان آزاده، جایگاه بهتری دارند؟! در قصه قدس که ان شاء الله پایان - حتما بخوانید آغاز! - خوشش را با ظهور بقیه.. الله خواهیم نوشت، هر چقدر آمریکای حامی اسرائیل منفور است، از ایران حامی فلسطین با احترام و عزت یاد می شود و اگر این مهم یک افتخار بین المللی بی مثال و فراملی است، باید از جماعت مذکور پرسید؛ «سخن از کدام مسجد می گویید، وقتی چراغ حمایت از قدس، این همه ملی، فراملی و دقیقا در خانه می سوزد؟!» این روزها روز عزای شعار «نه غزه، نه لبنان» است، چرا که دنیا به این بزرگی، با همه وسعت و مساحت دارد به غزه عزیز «آری» می گوید. ما این را از قبل گفته بودیم که گفتمان فتنه گران، در ابعاد جهانی هم خریدار ندارد و منجر به روسیاهی بیشترشان خواهد شد. بعضی ها چون خود نگارنده گاهی از موضع حق و عدل، و به درستی، دستگاه قضا را خطاب قرار می دهیم که چرا سران فتنه را محاکمه نمی کند؟! و چرا به سزای اعمال ننگین شان نمی رساند؟! طرفه حکایت را نگاه کن! من خودم به جای قوه مظلوم قضائیه جواب خودم را می دهم؛ «دنیا را نگاه کن! محاکمه از این بهتر؟ از این بیشتر؟ این روزها دنیا، همه دنیا، صحنه محاکمه شعار «نه غزه، نه لبنان» است».

حالیا! دنیا را بنگرید که دارد اعدام می کند این شعار را. چه می گویم؟ که آنچه انجام می دهد، بسی بدتر از اعدام است! روز قدس سال 88 که به پنجمین سالگردش نزدیک می شویم، ما و ملت، شعارمان این بود؛ «مرگ بر اسرائیل» اما فتنه گران، زنجیره ای ها، روزنامه خوارها، سران فتنه و الباقی عوضی هایی که آخرین آدینه رمضان، ما روزه خوردن شان را دیدیم اما نماز خواندشان را نه، شعار می دادند؛ «نه غزه، نه لبنان». حال بنگرید دنیا شعار ملت ما را دست گرفته یا شعارک روزنامه خوارهای متقلب را؟! رفراندوم از این واضح تر؟! آمریکا بخواهد یا نخواهد و خوشش بیاید یا نیاید، دنیا با غزه است، نه اسرائیل. و دنیا با ماست، نه همصدایان با اسرائیل. این وسط، شیوخ عرب کاری هم برای غزه نکنند، خون کودک غزه کار خودش را بلد است.

اینک برد گریه های دخترک باریکه نشین تا خیابان چندم منهتن هم رسیده… و خیلی وقت است از سد «گنبد آهنین دلار» و «سپر ضد موشکی پروپاگاندا» عبور کرده! روزنامه را می توان دزدید، قلم را می توان فروخت، جریده را می توان خورد اما اصحاب حقیقی رسانه، مگر مرده اند که قطرات اشک «مادر طفل 6 ماهه شجاعیه» در لابه لای شعار «نه غزه...» سانسور شود؟! بی بی سی و سایر شبکه های مورد علاقه آقای رفسنجانی، هرگونه که می خواهند اخبار غزه را پوشش دهند! خداوند بلد است چگونه از «تیرکمان»، «رسانه» بسازد! و از «سنگ»، «قلم»! «نون و القلم و ما یسطرون»... خون و القلم و ما یسطرون... خدایی که آتش را بر «خلیل» گلستان کرد، بر «الخلیل» هم می تواند! غزه خیلی وقت است که دیگر یک «باریکه» نیست. «آقای ما»، «آقای مقاومت»، یک «چفیه» روی دوش شان انداخته اند... که امروز دیگر، همه احرار عالم، همین چفیه را روی دوش انداخته اند. چفیه، عربی و فارسی و مسلمان و مسیحی ندارد! این بیرق مشترک آزادگان همه دنیاست! این لباس همه دنیاست! ماه و ستاره ها، در جای جای دنیا، «چفیه بر دوش» به مقاومت غزه عزیز، «آری» گفته اند... و می گویند اما روی دوش آفتاب، این چفیه، دیدنی تر است... و این زمین، با حضرت صاحب الزمان(عج) از این هم دیدنی تر است... خدایا! گمانم غزه، آسمان می خواهد... جرعه ای نور... و تحقق وعده ظهور... خدایا! گمانم دل مسجدالاقصی، «بک یا الله» بقیه.. الله را می خواهد...

انتهای پیام/
خبرگزاری تسنیم: انتشار مطالب خبری و تحلیلی رسانه‌های داخلی و خارجی لزوما به معنای تایید محتوای آن نیست و صرفا جهت اطلاع کاربران از فضای رسانه‌ای بازنشر می‌شود.