اظهارنظرهای ناامیدانه معاون محیط زیست درباره دریاچه ارومیه

به گزارش خبرگزاری تسنیم از سمنان، آب این دریاچه بسیار شور بوده و بیشتر آن از رودخانه‌های زرینه‌رود، سیمینه‌رود، تلخه رود، گادر، باراندوز، شهرچای، نازلو و زولا تغذیه می‌شود.

حوضهٔ آب‌ریز دریاچه ارومیه، 51 هزار و 876 کیلومتر مربع است که حدود 3٪ مساحت کل کشور ایران را دربر می‌گیرد.

این حوضه با داشتن دشت‌هایی مانند دشت تبریز، ارومیه، مراغه، مهاباد، میاندوآب، نقده، سلماس، پیرانشهر، آذرشهر و اشنویه، یکی از کانون‌های ارزشمند فعالیت کشاورزی و دامداری در ایران به‌شمار می‌رود.

دریاچه ارومیه بزرگ‌ترین آبگیر دایمی آسیای غربی است که در شمال غرب فلات ایران قرار گرفته‌است. پارک ملی دریاچه ارومیه پس از مرداب انزلی، از جالب‌ترین و نغزترین زیستگاه‌های طبیعی جانوران در ایران به‌شمار می‌رود و در حال حاضر 27 گونه پستاندار، 212 گونه پرنده، 41 گونه خزنده، 7 گونه دوزیست و 26 گونه ماهی حیات وحش این دریاچه را تشکیل داده‌اند.

آب دریاچهٔ ارومیه بسیار شور و میزان نمک محلول در آن دو برابر اقیانوس‌ها است. به این دلیل، هیچ ماهی و نرم‌تنی به جز گونه‌هایی از سخت‌پوستان (آرتمیا)، دیاتوم‌ها و فیتوپلانکتون‌ها در آن زندگی نمی‌کنند و آب آن هیچ‌وقت یخ نمی‌زند.

جزیرهٔ اِشک، زیستگاه پرندگان زیبای کوچک، از جمله مرغ آتش و تنجه و همچنین تعدادی گوزن زرد ایرانی و گوسفند وحشی (قوچ و میش) به آن انتقال داده شده‌اند.

اما، این روزها این دریاچه ارزشمند و سرمایه ملی کشورمان، حال و روز خوشی ندارد و همه را نگران خود کرده است.

دومین دریاچه نمکی دنیا به سرعت در حال خشک شدن بوده و همه تلاش‌ها تا کنون برای نجات آن بی نتیجه بوده است.

اختصاص 90 درصد از منابع آبی منطقه به بخش کشاورزی، تبخیر زیاد در پی گرم شدن هوا و برداشت غیرمجاز از آب‌های زیرزمینی در پی حفر چاه از دلایل خشک شدن این دریاچه ذکر شده است.

به عقیده کارشناسان، در صورت خشک شدن این دریاچه هوای معتدل منطقه تبدیل به هوای گرمسیری با بادهای نمکی شده و محیط زیست منطقه را تغییر می‌دهد.

اما در پی بحرانی تر شده اوضاع، حساسیت‌ها  نسبت به این موضوع بیشتر شد؛  تا جائی که دو فوریت انتقال آب از دیگر حوزه‌ها به دریاچه ارومیه نیز در مجلس به رأی نمایندگان گذاشته شده که این طرح رأی نیاورد.

برخی‌ها هم معتقدند که برداشت بی‌رویه آب از سرشاخه‌های رودخانه‌هائی که به این دریاچه منتهی می‌شود سبب خشک شدن آن شده است و از این بابت باید اوضاع به شکل سابق بازگشته و حق‌آبه دریاچه ارومیه به آن تخصیص یابد.

دولت یازدهم نیز پس از روی کار آمدن به سرعت دست‌ به کارشد؛ حتی کارگروهی را برای نجات این دریاچه ارزشمند تشکیل داد که امیدها را برای نجات این دریاچه گران‌بها در همه مردم کشور زنده کرد.

اما در حالی که همه ما منتظر خبرهای خوشی درباره نتایج عملکرد این کارگروه هستیم، اینجا و در سمنان، معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان محیط زیست کشور حرف‌هائی نا امید کننده می‌زند.

حرف‌هائی که بوی نا امیدی می‌دهد  این مهم همه ما را دوباره نگران این دریاچه کرد.

کسی نمی‌داند برای حل مشکل دریاچه ارومیه باید چه (کاری) کرد!

معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان محیط زیست کشور امروز و در آئین تودیع ومعارفه مدیرکل محیط زیست استان سمنان با اشاره به وضعیت بحرانی دریاچه ارومیه گفت: امروز، کسی نمی‌داند که برای حل مشکل دریاچه ارومیه باید چه (کاری) کرد!

احمدعلی کیخا اظهار کرد: کارشناسان درباره چگونگی و راه حل نجات دریاچه ارومیه اتفاق نظر ندارند.

وی با مقایسه زمین‌های زیر کشت در اطراف این دریاچه در سال‌های 1358 و 1393 افزود: این میزان به حداقل 3 برابر افزایش یافته است.

معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان محیط زیست کشور بیان کرد: درحالی که در سال 1385 سطح زیر کشت در این منطقه چیزی درحدود 158 هزار هکتار بوده است، این میزان در حال حاضر به یک نقل قول به بیش از 450 و به قولی دیگر به بیش از 700 هزار هکتار افزایش یافته است.

وی با اشاره به اینکه ارزش این توسعه کشاورزی در مجموع از یک میلیارد دلار فراتر نمی‌رود تصریح کرد: این درحالی است که نمی‌دانیم چند ده میلیارد دلار باید هزینه شود تا این دریاچه دوباره احیا شود.

اقدامات عاجل برای نجات دریاچه ارومیه ضروری است

به هر روی آنچه که جدای از صحبت‌های معاون سازمان حفاظت از محیط زیست ضروری به نظر می‌رسد آن است که باید فکری اساسی برای نجات این دریاچه که سرمایه مادی و معنوی مردم آذربایجان غربی و شرقی و در واقع همه مردم کشور به شمار می‌رود اندیشیده شود.

حفظ این سرمایه ارزشمند امروزه به مطالبه‌ای همگانی تبدیل شده است. مطالبه‌ای که دولت باید به آن توجهی جدی داشته باشد.

به امید روزی که دوباره شاهد تلألوءامواج آب دریاچه ارومیه در زیر نور ماه باشیم...

گزارش از محمدرضا خزر

انتهای پیام/