روایت آنهایی که به «اشرف» رفتند اما هرگز برنگشتند در دو مستند ایرانی

مرتضی پایه‌شناس، کارگردان مستند بلند «برای دخترم سمیه» در گفت‌وگو با خبرنگار فرهنگی خبرگزاری تسنیم، گفت: این فیلم از زبان یکی از هواداران سابق سازمان مجاهدین خلق روایت می‌شود و در آن هیچگونه نگاه حکومتی وجود ندارد.

وی افزود: همه وقایع تاریخی در این فیلم مستند از زبان راوی که یک ایرانی مقیم کانادا است بازگو می‌شود. در این فیلم حتی از یک پلان داخل ایران استفاده نکردیم و بیشتر روایت این داستان بر اساس فیلمهای خانوادگی است که مصطفی در تمام این سالها ضبط کرده است. تصاویری منحصر به فرد از درون و بیرون سازمان.

این مستندساز اضافه کرد: برای  ساخت این فیلم به کشورهایی از جمله عراق، کانادا، آلمان، فرانسه و سوئد سفر کردیم. این فیلم دارای سه فیلمبردار است و تصویربرداری آن توسط مصطفی محمدی، محمد رحیمی و من انجام شده است.

پایه‌شناس درباره داستان مستند «برای دخترم سمیه» که در بخش ویژه مستندهای سیاسی- اقتصادی جشنواره  سینما حقیقت حضور دارد، گفت: این فیلم 90 دقیقه‌ای درباره پدری است که در سال 70 ایران را ترک کرده و به کانادا رفته است. دختر او در سال 1376 برای بازدید از کمپ اشرف به عراق رفته است اما هنوز نتوانسته به کانادا بازگردد. پدر او بارها برای بازگرداندن دخترش به این اردوگاه رفته اما موفق نشده است.

وی در ادامه گفت: حامد شیشه‌گر تهیه کنندگی این اثر را برعهده دارد. هادی حیدری نیز مدیر تولید «برای دخترم سمیه» است. تدوین این کار توسط خودم انجام می‌شود.

«جای خالی یک نفر» نام مستند دیگری از مرتضی پایه شناس است که در بخش مستند انقلاب اسلامی و دفاع مقدس جشنواره سینما حقیقت پذیرفته شده است. این مستندساز درباره داستان این مستند گفت: علیرضا بشیری در سال 1365 در کمپ های پناهندگی در کشور آلمان با سازمان مجاهدین خلق آشنا می شود و از آنجا به همراه همسر و دختر نوزادش نوشین به عراق و قرارگاه اشرف می روند. بشیری بعد از شکست سازمان در عملیات فروغ جاویدان (مرصاد) از سازمان جدا می شود اما همسرش در اشرف می ماند.

پایه‌شناس افزود: بیشتر از 20 سال است که بشیری بارها از سوئد (محل زندگی خود) به عراق می رود به امید اینکه بتواند همسرش را نجات بدهد. داستان این فیلم در زمان حال و در منزل بشیری در سوئد می گذرد و علاوه بر مرور سرگذشت بشیری و تاریخ سازمان مجاهدین خلق، نیم نگاهی به کمبود مادر در خانه و خلائی که نوشین در غیاب مادرش در تمام این سالها احساس کرده است، دارد.

انتهای پیام/