تجربه ناموفق سیاست تحریم علیه کشورهای نفتی

به گزارش خبرگزاری تسنیم، پایگاه اینترنتی اورآسیا نیوز طی گزارشی نوشت: یکی از دلایل اصلی وضع تحریم ها علیه یک کشور، محدود کردن دولت، شخص یا گروه مورد هدف از ادامه فعالیتی است که تصور می شود بر خلاف صلح و امنیت بین المللی است.
یکی از راه های تحریم صنعت نفت یک کشور نیز ممنوعیت سرمایه گذاری شرکت های نفتی در کشور تحت تحریم است.
اما آیا تحریم ها علیه کشورهای صادر کننده نفت تاکنون توانسته اند به اهداف خود دست یابند؟ در نگاه اول، تاریخ نشان می دهد که تحریم ها فشار زیادی بر کشورهایی که در معرض آنها قرار داشته اند، وارد نموده اند، اما نتوانسته اند تغییری در رفتار این کشورها ایجاد کنند.
اصلی ترین کسانی که از این تحریم ها آسیب می بینند مردم هستند نه دولت ها، زیرا در بسیاری از کشورهای تحت تحریم زندگی بسیاری از مردم چه به صورت مستقیم و چه به صورت غیر مستقیم به نفت وابسته است. جهان شاهد تاثیرات مخرب تحریم ها علیه مردم عراق بوده است.
این گزارش در ادامه نوشت: تحریم های اخیر علیه صادرات نفت ایران موجب کاهش درآمدهای دولت شده است. تحریم ها در سال های 2012 و 2013 تاثیر مخربی بر اقتصاد ایران داشته و موجب تبعات ناخواسته ای نظیر کمبود دارو در ایران شده است. تحریم ها همچنین موجب کاهش ارزش پول ملی ایران شده است.
نرخ بالای تورم ناشی از این وضعیت بیشتر بر زندگی مردم تاثیر گذاشته تا حکومت، زیرا وضعیت بغرنج اقتصادی موجب تعطیلی کارخانجات و بیکاری بسیاری از مردم شده است.
تحریم ها علیه صادرات نفت ایران از جهتی دیگر نیز بی تاثیرند. نفت صنعتی جهانی است که می تواند از مرحله اکتشاف تا مرحله استفاده برای تولید محصولات پتروشیمی، کشورهای زیادی را به یکدیگر مرتبط سازد. ممکن است نفت خام در یک کشور تولید شود، در کشوری دیگر پالایش شود و در کشور سوم مصرف گردد. وقتی نفت پالایش شد، مشخص کردن منشا اصلی نفت کاری دشوار است.
هرچند تحریم ها میزان فروش نفت کشور تحت تحریم را کاهش می دهند و در مورد ایران این تحریم ها موجب شده اند که پول نفت ایران به صورت کالا پرداخت شود، اما منع همه کشورها از واردات نفت از یک کشور صادرکننده کاملا غیرممکن است.
پس از وضع تحریم ها بسیاری از کشورها به آنها توجهی نمی کنند و به واردات نفت از کشور تحت تحریم ادامه می دهند. برخی نیز اقدام به دور زدن تحریم ها می کنند. برای مثال، «برخی از مشکلات ایران از عدم تمایل شرکت های کشتیرانی از حمل نفت ایران به دلیل تحریم ها ناشی می شود. ..بنابراین، ایران 12 تانکر غول پیکر از چین خریداری کرده است که هر کدام قادر به حمل 2 میلیون بشکه نفت هستند. بنابراین ایران می تواند در سال های آینده نفت خود را با این تانکرها به هند و چین صادر کند.»
در عین حال، بسیاری از کشورها از تحریم ها معاف شده اند. 18 ماه پس از تحریم های آمریکا علیه فروش نفت ایران، چند کشور  به خصوص چین همچنان مقادیر زیادی نفت از ایران وارد می کنند و همچنان برای بار چندم از تحریم ها معاف می شوند.
این گزارش افزود: هرچند تحریم ها موجب شده که برخی شرکت های بزرگ چند ملیتی نظیر توتال و انی ایران را ترک کنند، اما دو شرکت چینی جایگزین آنها در پروژه های انرژی ایران شده اند. یکی از این شرکت ها یعنی شرکت سینوپک، پنجمین شرکت بزرگ دنیا از نظر درآمد است و شرکت دیگر یعنی سی ان پی سی، 30 پروژه بین المللی در دست اجرا در نقاط مختلف جهان دارد.
در همین حال، ایران در فوریه امسال به شرکت های روسی پیشنهاد داد تا برخی از میادین این کشور را توسعه دهند. وزیر انرژی روسیه نیز ابراز داشته است که «شرکت زاروبژنفت، تمایل خود برای همکاری در پروژه های هیدروکربنی ایران را اعلام کرده است. این شرکت روسی کاملا دولتی است و نیازی به ترسیدن از تحریم های آمریکا ندارد.»
دهلی نو نیز از قصد خود برای ادامه همکاری های انرژی با ایران خبر داده است. هند یکی از قطب های در حال ظهور در زمینه پالایش نفت است.
کشورهای دیگری نیز هستند که نیازمند نفت ایران اند و نمی توانند نفت دیگر کشورها را خریداری کنند، زیرا پالایشگاه های آنها برای پالایش نفت ایران طراحی شده اند.
مقامات غربی اعلام کرده اند که تحریم های نفتی وسیله ای برای کاهش تامین مالی برنامه هسته ای ایران است، اما دولت ایران مقادیر زیادی ذخایر ارزی در اختیار دارد که می تواند با استفاده از آن برنامه هسته ای خود را سال ها ادامه دهد.
هرچند به نظر می رسد که تحریم ها به اهداف جانبی خود دست یافته اند، اما بسیاری از کارشناسان پیش بینی می کنند که رسیدن به هدف اصلی از طریق تحریم ها که همان توقف برنامه هسته ای ایران است تقریبا غیرممکن است.
انتهای پیام/ 14