عبدالله بن حسن بن ابی طالب فرزند کوچک امام حسن مجتبی(ع) یکی از نوجوانانی بود که به همراه عموی خود حضرت اباعبدلله الحسین(ع) به کربلا آمده بود.زمانی رسید که امام(ع) یکه و تنها در میان هزاران هزار دشمن مسلح باقی ماند و گهگاه فریاد بر میآورد: "آیا یاری کنندهای هست که به خاطر خدا از حرم رسول خدا دفاع کند؟" عبدلله که تاب و تحمل دیدن غربت عموی تنهای خویش را نیاورد و ناگهان از خیمهها بیرون آمد. او به سوی میدان دوید و خود را به امام حسین(ع) رساند تا با بدن کوچک خود از او دفاع کند.